در speaking اشتباهات دانشجوها رو تصحیح کنیم یا نه... مسئله این است!
اول ببینیم چرا نباید اصلاح کنیم. براش چهار تا دلیل داریم:
 |
1-به هدف اون تمرین بستگی داره |
اگر هدف از تمرین بهبود fluency است، نباید مدام صحبت دانشجو رو قطع کنیم. هدف اونها تقویت اعتماد به نفس برای صحبت کردنه و اگر مدام وسط حرفشون بپریم، هرگز به fluency لازم نمیرسن. به علاوه اگر هدف استفاده از یه ساختار خاص هست مثلاً دارن یاد میگیرن چطور suggestion یا recommendation بدن، یا اگر دارن یاد میگیرن از یه سری لغات خاص که تازه یاد گرفتن استفاده کنن، روی همین هدف باید تمرکز کنیم و نباید سایر اشکالات رو اصلاح کنیم.
|
2-به نوع اشکال بستگی داره |
اگر دانشجو یه اشتباه سهوی داشته باشن یعنی اشتباهات کوچیکی که به خاطر استرس است، لازم نیست اونها رو اصلاح کنیم. اگر اشتباهات سیستماتیک داشته باشن، یعنی چون هنوز اون نکته رو یاد نگرفتن، اشتباه میکنن، باز هم لازم نیست اونها رو اصلاح کنیم. اگر هنوز «گذشته ساده» رو یاد نگرفته‌اند، و با هر آنچه بلدن دارن سعی میکنن جمله بسازن لازم نیست اشکالات مربوط به افعال «گذشته ساده» رو براشون اصلاح کنیم. تلاش اونها برای برقراری ارتباط به زبان انگلیسی ارزشمنده. اما اگر اشتباهات غیر سیستماتیک باشن، میتونیم اصلاحشون کنیم.
|
3-به تأثیری که روی دانشجو داره بستگی داره |
اگر دانشجوی خجالتی سر کلاس داشته باشیم یا برای دانشجو صحبت کردن سر کلاس سخت باشه، تصحیح مدام معلم میتونه اعتماد به نفسشون رو از بین ببره. به ویژگی های شخصیتی دانشجوهاتون فکر کنین. به این فکر کنین که هدفتون چیه. اگر هدف ایجاد اعتماد به نفسه، از بعضی از اون اشکالات بگذرید.
|
4-شاید دانشجو نخواد اصلاح شه! |
اگر دانشجو بگه اشکالات منو اصلاح نکن، بهش احترام بذارین!
حالا بریم سراغ دلایلی که باید اصلاح کنیم:
| 1-دانشجو خودش میخواد اصلاح شه | اگر دانشجو بگه همه اشکالاتم رو اصلاح کن چون نمیخوام دیگه اونها رو دفعه بعد هم تکرار کنم، باید این کار رو انجام بدیم. |
| 2-به نوع اشکال بستگی داره | اشتباهات غیر سیستماتیک باید اصلاح شن. چون اینها خیلی مهم هستن. اگر چیزیه که باهاش دارن دست و پنجه نرم میکنن، قبلاً یاد گرفتن ولی الان یادشون رفته، اگر چیزیه که دارین یادشون میدین، به پردازش بیشتری نیاز دارن و باید مدام بهشون یادآوری کنین. |
چطور اشتباهات رو اصلاح کنیم؟
- وضعیت
باید انقدر نزدیک باشین به دانشجو که بشنوین چی میگه. اما نه انقدر نزدیک که ترسناک به نظر بیاین. پس یا روی صندلی بشینین یا پشت دانشجو وایسین. یه مداد کاغذ داشته باشین که اشکالات رو بنویسین. بهشون خیره نشین اما حواستون باشه چی میگن.
- تمرکز
شاید وقت کافی نداشته باشین که به حرف همه گوش بدین. خیلی هم مفید نیست که به هر کسی چند ثانیه فرصت صحبت کردن بدیم. هر جلسه به چند نفر اجازه صحبت بدید اما در مدت زمان طولانی تر. اینجوری فیدبکی که میدین ارزشمند تره.
- روش
روش های متفاوتی وجود داره. از تصحیح مستقیم تا غیر مستقیم. تصحیح مستقیم اینه که در لحظه اشکال رو اصلاح کنیم. این روش مورد علاقه خیلی از معلم هاست چون سریعه اما کمکی به پردازش ذهنی دانشجو نمیکنه. اونها اشتباه میکنن، اصلاح میشن و جمله درست رو تکرار میکنن اما بعداً میتونن به یاد بیارن؟
بهشون فرصت بدین اصلاح کنن. راه اول اینه که بهشون علامت بدین که اشتباه کرده‌اند. مثلا با حرکت صورت. اینطوری دانشجو تلاش میکنه اون اشکال رو برطرف کنه. راه دوم جدا کردن اشکال گرامریه. بهشون اشاره کنین که اشکال گرامری داشتن. راه سوم اینه که روی اشکال تمرکز کنین و تکرارش کنین تا خودشون اصلاحش کنن. اگر هم نتونستن اصلاحش کنن یا از بقیه دانشجوها بخواین کمک کنن یا خودتون جواب صحیح رو بدین. یه راه دیگه هم هست. اشکال رو اصلاح نکنین. ازش نت بردارین و بعدا تصمیم بگیرین که با اون اشکالات چی کار کنین. کدوم خیلی مهمه؟ کدوم سهویه؟ کدوم به درس مرتبطه؟ حتی میتونین اشکالات هر دانشجو رو جدا جدا روی کاغذ بنویسین و آخر کلاس به خودشون بدین که برن خونه اصلاح کنن.
